| dbo:abstract
|
- Als Bann geben viele deutsche Bibelübersetzungen das hebräische Wort חרם; ḥerem wieder. Es bezeichnet im Tanach, der hebräischen Bibel, eine Aussonderung und Übereignung von Gütern und Personen an JHWH, den Gott der Israeliten. Das nach der Landnahme im 5. Buch Mose verankerte Banngebot verlangte, alle überlebenden Personen einer eroberten Stadt Kanaans zu töten. Dieses Gebot bezeichnen manche Ausleger als Vernichtungsweihe. Diese sollte die Einzigartigkeit der Israeliten bewahren, ethnische Vermischung und Übernahme fremder Kultbräuche tabuisieren und die Aneignung von Kriegsbeute sowie Sklavendienste von Kriegsgefangenen als materielle Eroberungsmotive ausschließen. Ob das spätere Gebot eine reale historische Praxis der Israeliten spiegelt, ist unbekannt. Die Mescha-Stele belegt eine solche Praxis um 850 v. Chr. für die Moabiter. (de)
- La herem (aŭ ĥerem, hebree חרם) estas anatemo. Ĝi estas teoriigita en la biblia Readmono (20, 10-20), ene de la reguloj koncernantaj la militon, diktitaj de Javeo mem al sia popolo. Temas pri voto al ekstermado de iuj paganaj popoloj. "16 Sed al tiuj urboj de tiuj popoloj, kiujn la Eternulo, via Dio, donas al vi kiel posedaĵon, lasu la vivon al neniu animo; 17 sed ekstermu ilin: la Ĥetidojn kaj la Amoridojn, la Kanaanidojn kaj la Perizidojn, la Ĥividojn kaj la Jebusidojn, kiel ordonis al vi la Eternulo, via Dio. (Read 20. 16-17)." En la sinsekva versego, la Sinjoro prezentas ankaŭ la motivon de tiu ordono:" 18 por ke ili ne instruu al vi fari simile al ĉiuj iliaj abomenaĵoj, kiujn ili faris por siaj dioj, kaj por ke vi ne peku antaŭ la Eternulo, via Dio.(Read 20, 18." La herem estas reprenita en 613 hebreaj preceptoj. Aparte mitzvòt 231 preskribas: ‘’’Respektu la leĝojn de la voto de ekstermado. (Levidoj, 27, 28’’’ Hodiaŭ la signifo herem mildiĝis kompare kun tio teoriigita en la Readmono: nune per tiu termino estas celata la plej alta ŝtupo de cenzuro en la juda komunumo: temas pri la kompleta ekskludo de persono el la komunumo kaj similas al la ekskomuniko de la Katolika Eklezio.Herem estis praktikata kontraŭ Jeriĥo kaj kontraŭ la popoloj renkontitaj dum la aliro al Palestino (eo)
- Hérem (חרם) es la mayor censura rabínica judía e implica la exclusión de una persona de la comunidad a la que pertenece. Es una forma de rechazo similar a la excomunión en la Iglesia católica. Términos cognados en otras lenguas semíticas son por ejemplo el árabe ḥarām (prohibido, tabú, fuera de los límites, inmoral) o el término etíope `irm (maldito). Algunos de los casos más famosos de cherem son los del filósofo del siglo XVII Baruch Spinoza y el de León Trotski en 1918. El nidui es antes del herem, una forma de culpa a través del "forzado" aislamiento espiritual y luego real. Tanto el herem como el nidui han referido a ofensas graves a los Jajamim o incluso a los profetas del pueblo judío y, por lo tanto, al desprecio por las palabras de la Torá. El aislamiento del culpable es tal que incluso el rey Salomón solía decir: “No prestes atención a todo lo que se hable”. La comunidad generalmente sigue el orden de no comunicarse con aquellos que reciben este castigo, que solo puede hacer el maestro que infligió el nidui o el herem. Está prohibido enseñar para aquellos que están sujetos a este castigo. (es)
- Herem or cherem (Hebrew: חרם, ḥērem), as used in the Tanakh, means something given over to the Lord, or under a ban, and sometimes refers to things or persons to be utterly destroyed. The term has been explained in different and sometimes conflicting ways by different scholars. It has been defined as "a mode of secluding, and rendering harmless, anything imperilling the religious life of the nation", or "the total destruction of the enemy and his goods at the conclusion of a campaign", or "uncompromising consecration of property and dedication of the property to God without possibility of recall or redemption". It is translated into Latin as devotio, a word used for human sacrifice, and into Greek as anathema, which was a sacrifice to the Gods. There is a related verb, heḥərîm (החרים), meaning "to treat as ḥērem", or "destroy utterly". (en)
- Le herem (hébreu : חרם) ou cherem est la forme la plus sévère d'exclusion de la communauté juive. C'est une mise au ban de la société juive, présentant de nombreuses similitudes avec l'anathème des Églises catholique et orthodoxe. Cependant, le herem n'est pas décidé sur la base d'une déviance des idées mais sur un comportement fortement nocif pour la communauté pour lequel l'auteur refuse de s'amender. Cet article concernant les Juifs et le judaïsme doit être recyclé (janvier 2010). Une réorganisation et une clarification du contenu paraissent nécessaires. , discutez des points à améliorer ou précisez les sections à recycler en utilisant {{section à recycler}}. (fr)
- Il cherem (o ḥērem, in ebraico חרם) è un anatema. Viene originariamente teorizzato in Deuteronomio, 20.10-20, all'interno delle regole di guerra dettate da Yahweh stesso al suo popolo. Si trattava di un voto allo sterminio di alcune popolazioni pagane. Nel versetto successivo, il Signore offre anche la motivazione di questo agire: Il cherem è ripreso anche nei 613 precetti ebraici (613 mitzvòt). In particolare il mitzvòt 231 prescrive: Il significato odierno di cherem è molto più blando di quanto teorizzato nel Deuteronomio: con il termine si intende il più alto grado di censura nella comunità giudaica. È la totale esclusione di una persona dalla comunità ed è simile alla scomunica della Chiesa cattolica. Il caso forse più noto di cherem è quello pronunciato dalla comunità ebraica di Amsterdam contro Baruch Spinoza il 27 luglio 1656, a causa delle presunte derive libertine del suo pensiero (dal 1652 aveva frequentato la scuola latina di Van den Enden, dov'era entrato in contatto con diversi liberi pensatori, che lo avevano influenzato). La formula realmente pronunciata, abbastanza lunga e complessa, è comunque più succinta della schammatha riprodotta in traduzione francese nella Vie de Benoît de Spinoza di (1706). La Guerra civile spagnola, assieme al franchismo che gli succedette, sono considerati da alcuni la realizzazione dell'anatema che i rabbini ebrei lanciarono contro la Spagna nel 1492, quando, terminata la reconquista la regina Isabella di Castiglia cacciò tutti gli ebrei sefarditi dalle proprie terre. Joseph Roth, nel suo Ebrei erranti del 1927, dice: E, nell'edizione del 1936: (it)
- 헤렘(히브리어:חֵרֶם)은 히브리어의 단어로, 현대 히브리어에서는 "파문", "추방", "몰수", "억제" 등을 뜻한다. 성경에서는 일반적인 용도로의 사용을 금하고 성별(聖別)하는 것, 봉헌된 것, 저주받은 것 등을 뜻한다. (ko)
- ヘーレム（ヘブライ語：חֵרֶם）とは、ח-ר-ם （IPA : χ–ʁ-m）という語根から派生した名詞である。現代ヘブライ語では「破門；追放；没収；禁制」などを意味している。ヘーレムを用いた熟語には「ヘーレム・カルカリー」（経済制裁）、「ヘーレム・ツァルハニーム」（ボイコット）、「ヘーレム・メディニー」（国交断絶）などがある。しかし、聖書ヘブライ語（古代ヘブライ語）の時代においてはその語義に変遷があったとされており、現在ではおおむね下記のごとく3種類に分類されている。 1.
* 神や祭司のために人や家畜や財産を聖別すること。（奉納物） 2.
* 戦争時における異民族の虐殺、および破壊行為。（宗教的迫害） 3.
* ある人物を共同体から排斥し、公共社会と接触しないよう遠ざけること。（懲罰） 以上は歴史に準じた序列である。本項ではミシュナーやタルムードの記述に基づいたユダヤ教における懲罰（3）である「破門」を中心に解説し、奉納物（1）についても「祭司のヘーレム（ハラミーム）」にて触れておく。宗教的迫害（2）についての詳細は「聖絶」を参照のこと。また、ヘーレムのギリシア語訳であるアナテマについても当該記事を参照のこと。 (ja)
- Cherem (hebr חֵרֶם – ‘klątwa’, dziś: ‘bojkot’, ‘ostracyzm’) – kara anatemy nakładana przez sąd rabinacki na osobę, która rażąco naruszyła przykazanie (micwa) lub odmówiła podporządkowania się orzeczeniom prawnym miejscowego rabinatu; najsurowsze klątwy rzucano na denuncjatorów w czasach prześladowań. Do przestępstw przeciw prawu religijnemu, za które grozi kara cheremu, należą: kontynuowanie pracy przed wyprawieniem pochówku zmarłemu, próba obejścia orzeczenia sądu rabinackiego przez odwołanie się do władz państwowych, znieważenie rabina, posiadanie groźnego psa i niezachowywanie stosownych środków bezpieczeństwa, odnoszenie się do kogoś jak do niewolnika, masturbacja, praca w wigilię święta Paschy, nieuzasadnione nałożenie klątwy.Pierwsza wzmianka o cheremie rozumianym jako wykluczenie ze społeczności pochodzi z Księgi Ezdrasza 10, 8: „Jeśli zaś chodzi o każdego, który – wbrew poleceniu przywódców i starszyzny – w ciągu trzech dni nie przybędzie, to cały dobytek jego będzie podlegał klątwie, a on wykluczony będzie ze społeczności powracających z wygnania”. W epoce Talmudu istniały cztery rodzaje cheremu: 1.
* Nezifa (napomnienie) – najłagodniejsza forma. W Ziemi Izraela kara ta trwała siedem dni; w diasporze stosowano ją wobec osoby, która znieważyły egzylarchę w Babilonii lub ucznia, który znieważył swojego mistrza. Napomniany musiał przebywać samotnie w domu i z nikim się nie kontaktować. 2.
* Szamta – znaczenie tego aramejskiego słowa nie jest jasne, jednakże najprawdopodobniej ma ono związek z ruiną, zburzeniem. Istnieją kontrowersje co do sposobu, w jaki realizowano tę karę; niektórzy utożsamiają ją z klątwą niduj (patrz niżej). 3.
* Niduj – czas trwania tej kary wynosił zazwyczaj trzydzieści dni w Ziemi Izraela lub siedem dni w diasporze, lecz można ją było przedłużyć bezterminowo, jeżeli ukarany nie poprawił postępowania. Osoba ukarana przez niduj musiała ubierać się jak w żałobie i mogła wchodzić do synagogi wyłącznie bocznym wejściem, aby wysłuchać czytania Tory. 4.
* Cherem (właściwy) – najsurowsza postać anatemy; jedynie ta spośród czterech tu wymienionych nie wyszła z użycia po epoce Talmudu. Człowiek nią objęty ma zakaz słuchania i nauczania Tory, ponadto musi spełniać wszystkie przepisy żałobne, w tym powstrzymać się od noszenia butów ze skóry i mycia całego ciała, nie musi jednak rozdzierać szat. Wobec osoby wyklętej obowiązują pewne zakazy, m.in. nie wolno siadać w pobliżu kogoś takiego w odległości czterech łokci, wszyscy z wyjątkiem najbliższej rodziny muszą powstrzymać się od kontaktu z nim, wspólnego spożywania posiłków, nie wlicza się go do minjanu podczas wspólnych modłów i błogosławieństw. Jeśli człowiek umrze, znajdując się w tym stanie, kładzie się kamień na jego trumnie, na znak, że zasłużył na ukamienowanie. Jego bliskim nie wolno obchodzić po nim żałoby. Wymienione ograniczenia stanowią minimum wymagane przy tym rodzaju kary; formuła cheremu bywa surowsza w zależności od osoby winowajcy i ciężaru winy. W szczególnie drastycznych przypadkach sąd rabinacki może postanowić o nieobrzezaniu jego synów lub wyrzuceniu ich ze szkoły religijnej, a nawet zabronić mu wchodzenia w związek małżeński lub usunąć mezuzę z odrzwi jego domu. Obrzęd rzucenia klątwy nosi nazwę Seder ha-cherem (hebr. porządek klątwy). Dokonuje się go publicznie w synagodze, przy świetle czarnych świec, dźwiękach szofaru i otwartej świętej arce (aron ha-kodesz). Odczytuje się klątwy z dwóch ustępów Tory (Kpł 26, 14–45 oraz Pwt 28, 15–68 ), a po ich zakończeniu gasi się świece na znak, że nad wyklętym bezpowrotnie zgasło światło Niebios. Sąd rabinacki, w składzie trzech sędziów, nakłada klątwę na skazanego, życząc mu m.in., aby zapadł na chorobę, stracił majątek, był przeklinany przez wszystkich, nie otrzymał żydowskiego pochówku, oraz by jego żona wyszła za innego. Czas trwania cheremu nie jest określony, toteż klątwa pozostaje w mocy aż do odwołania. Znanym przykładem zastosowania klątwy jest tzw. cherem rabbiego Gerszoma, wydany przez uważanego za „ojca” judaizmu aszkenazyjskiego, rabbiego Gerszoma ben Jehudę (960?-1028?), zwanego „Światłem Diaspory” (hebr. meor ha-gola), który ok. 1000 roku posłużył się tym środkiem, aby wyegzekwować 25 zasadniczych postanowień zwołanego przez siebie zjazdu rabinów: m.in. zakaz czytania cudzej korespondencji, zakaz rozwodu bez zgody małżonki czy zakaz wielożeństwa. Pod karą cheremu zakazał też kopistom wprowadzanie jakichkolwiek zmian w ustalonym tekście Biblii masoreckiej. Dwa słynne przypadki obłożenia klątwą miały miejsce w Amsterdamie w XVII wieku. Dotyczyły one Ariela da Costy oraz Barucha Spinozy. Oto fragment anatemy nałożonej na tego ostatniego (cyt. za: Paul Johnson, Historia Żydów, Kraków 1993, s. 309): Przewodniczący radzie czynią wam wiadomym, że mając od dawna uświadomienie o złych poglądach i czynach Barucha de Spinozy, przez różne sposoby i upomnienia usiłowali oni zawrócić go ze złych dróg. Nie będąc w stanie zaradzić temu w jakikolwiek sposób, a w dodatku otrzymując każdego dnia nowe wieści o ohydnych herezjach, które czynił i których nauczał, oraz o potwornych uczynkach, jakich się dopuszczał; a mając te wieści od wielu godnych zaufania świadków, którzy złożyli swe zeznania i poświadczyli je w obecności rzeczonego Spinozy, który został o nich powiadomiony; sprawdziwszy to wszystko w obecności rabinów, rada postanowiła za ich sugestią, iż rzeczony Spinoza powinien zostać wyklęty i odłączony od Narodu Izraela.(…)Przez sąd aniołów i osąd świętych, wyklinamy, przeklinamy i odrzucamy Barucha de Spinozę (…) wypowiadając przeciwko niemu tę anatemę, którą Jozue przeklął Jerycho, przekleństwo, którym Elizeusz przeklął dzieci, oraz wszystkie przekleństwa zapisane w księdze Prawa. Niech będzie przeklęty w dzień i niech będzie przeklęty w nocy; przeklęty, gdy się kładzie i gdy wstaje, gdy wchodzi i wychodzi z domu. Niech Pan nie przebaczy mu nigdy i niech go nie uzna! Niech gniew i oburzenie Pana płonie odtąd przeciwko temu człowiekowi, niech obciąży go Pan wszystkimi przekleństwami zapisanymi w księdze Prawa i niech wymaże jego imię pod niebiosami (…). Niniejszym zatem wszyscy zostali przestrzeżeni, aby nikt nie zamieniał z nim słowa w rozmowie czy w piśmie, aby nikt nie wyświadczył mu żadnej przysługi, nie pozostawał z nim pod jednym dachem, nie zbliżał się doń na odległość czterech łokci i nie czytał żadnego dokumentu podyktowanego przez niego, czy napisanego jego ręką. Cheremem posługiwano się w ramach sporów religijnych, czego przykładem jest m.in. klątwa rzucona przez rabbiego Elijahu ben Szlomo Zalmana, Gaona z Wilna (1720-1797), na wyznawców chasydyzmu. We Włoszech stosowano cherem, aby wymusić płacenie podatków. Wraz z osłabieniem pozycji gmin żydowskich, zwłaszcza w wyniku emancypacji Żydów, sądy rabinackie częściej uciekały się do tego środka, próbując w ten sposób utrzymać swój autorytet w społeczności żydowskiej, odniosło to wszakże skutek przeciwny do zamierzonego. W kręgu społeczności ortodoksyjnej w Izraelu często stosuje się cherem, dając w ten sposób wyraz swojemu oburzeniu. (pl)
- 聖絶（せいぜつ）とは、聖書信仰の立場によって訳された『新改訳聖書』において造られたヘブライ語のヘーレム(חרם、ḥērem)の訳語（造語）である。一般的な用途に用いることを禁じ、神のために聖別すること、ささげられたもの、奉献物、のろわれたものを意味している。レビ記、申命記、ヨシュア記、サムエル記上巻などに多く見られる聖句である。 「すべて聖絶のものは最も聖なるものであり、主のものである。」 — レビ記27:28、新改訳聖書 キリスト教神学においては、旧約と新約の経綸で説明され、イエス・キリストによる救いと神の愛が聖絶によって示されている。ユダヤ教などキリストを否定する宗教はこの解釈をとらない。また、批評的聖書学者からは、新改訳はキリスト教護教的な訳であるとして、批判されている。 (ja)
- Cherém ou Herém (hebraico: חֵרֶם, também romanizado chērem, ḥērem) é o mais alto grau de punição dentro do judaísmo em que a pessoa é totalmente excluída da comunidade judaica. Um dos motivos que podem levar à exclusão da comunidade judaica é a intermediação de negócios (ser avalista) com o uso do poder rabinical, o tráfico de drogas por membros da comunidade, uso de drogas ou profanação de objetos sagrados judaicos. (pt)
- Хе́рем (ивр. חרם) — высшая мера осуждения в еврейской общине. Как правило, заключается в полном исключении порицаемого еврея из общины. В более старом понимании слово значит «запрет» на что-либо по причине драгоценности, священности, или причине порочности, зла. Родственные термины в других языках семитской семьи включают арабское слово ḥarām (харам), означающее «запретный» (отсюда происходит слово «гарем»), и эфиопское `irm, означающее «проклятый». (ru)
- Херем — вища міра засудження в єврейській громаді. Як правило, полягає в повному виключенні єврея з громади. У більш старому розумінні слово означає «заборона» на що-небудь через дорогоцінність, священність (присвячені Богу), або навпаки порочність, зло (огидні перед обличчям Бога).Предмети, присвячені Богу приватними особами і поміщені в храмову скарбницю не могли бути ні викуплені назад посвятителем, ні продані адміністрацією Храму. Споріднені терміни в інших мовах семітської сім'ї включають арабське слово ḥarām (харам), що означає «заборонений» (звідси походить слово «гарем»), і ефіопське irm, що означає «проклятий». Під херем потрапляли євреї, що відступили від культу Єдиного Бога. Їх належало знищувати, причому разом з худобою і майном. Все це — убита худоба і речі — підлягало спаленню. Також, згідно з Торою, під херем потрапили всі корінні народи, що населяли територію Ханаана до єврейського вторгнення і не визнали над собою владу євреїв. Ці народи повинні були бути повністю знищені, включаючи все їхнє майно (крім предметів з металу, які були передані для богослужіння). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- 헤렘(히브리어:חֵרֶם)은 히브리어의 단어로, 현대 히브리어에서는 "파문", "추방", "몰수", "억제" 등을 뜻한다. 성경에서는 일반적인 용도로의 사용을 금하고 성별(聖別)하는 것, 봉헌된 것, 저주받은 것 등을 뜻한다. (ko)
- ヘーレム（ヘブライ語：חֵרֶם）とは、ח-ר-ם （IPA : χ–ʁ-m）という語根から派生した名詞である。現代ヘブライ語では「破門；追放；没収；禁制」などを意味している。ヘーレムを用いた熟語には「ヘーレム・カルカリー」（経済制裁）、「ヘーレム・ツァルハニーム」（ボイコット）、「ヘーレム・メディニー」（国交断絶）などがある。しかし、聖書ヘブライ語（古代ヘブライ語）の時代においてはその語義に変遷があったとされており、現在ではおおむね下記のごとく3種類に分類されている。 1.
* 神や祭司のために人や家畜や財産を聖別すること。（奉納物） 2.
* 戦争時における異民族の虐殺、および破壊行為。（宗教的迫害） 3.
* ある人物を共同体から排斥し、公共社会と接触しないよう遠ざけること。（懲罰） 以上は歴史に準じた序列である。本項ではミシュナーやタルムードの記述に基づいたユダヤ教における懲罰（3）である「破門」を中心に解説し、奉納物（1）についても「祭司のヘーレム（ハラミーム）」にて触れておく。宗教的迫害（2）についての詳細は「聖絶」を参照のこと。また、ヘーレムのギリシア語訳であるアナテマについても当該記事を参照のこと。 (ja)
- 聖絶（せいぜつ）とは、聖書信仰の立場によって訳された『新改訳聖書』において造られたヘブライ語のヘーレム(חרם、ḥērem)の訳語（造語）である。一般的な用途に用いることを禁じ、神のために聖別すること、ささげられたもの、奉献物、のろわれたものを意味している。レビ記、申命記、ヨシュア記、サムエル記上巻などに多く見られる聖句である。 「すべて聖絶のものは最も聖なるものであり、主のものである。」 — レビ記27:28、新改訳聖書 キリスト教神学においては、旧約と新約の経綸で説明され、イエス・キリストによる救いと神の愛が聖絶によって示されている。ユダヤ教などキリストを否定する宗教はこの解釈をとらない。また、批評的聖書学者からは、新改訳はキリスト教護教的な訳であるとして、批判されている。 (ja)
- Cherém ou Herém (hebraico: חֵרֶם, também romanizado chērem, ḥērem) é o mais alto grau de punição dentro do judaísmo em que a pessoa é totalmente excluída da comunidade judaica. Um dos motivos que podem levar à exclusão da comunidade judaica é a intermediação de negócios (ser avalista) com o uso do poder rabinical, o tráfico de drogas por membros da comunidade, uso de drogas ou profanação de objetos sagrados judaicos. (pt)
- Хе́рем (ивр. חרם) — высшая мера осуждения в еврейской общине. Как правило, заключается в полном исключении порицаемого еврея из общины. В более старом понимании слово значит «запрет» на что-либо по причине драгоценности, священности, или причине порочности, зла. Родственные термины в других языках семитской семьи включают арабское слово ḥarām (харам), означающее «запретный» (отсюда происходит слово «гарем»), и эфиопское `irm, означающее «проклятый». (ru)
- Als Bann geben viele deutsche Bibelübersetzungen das hebräische Wort חרם; ḥerem wieder. Es bezeichnet im Tanach, der hebräischen Bibel, eine Aussonderung und Übereignung von Gütern und Personen an JHWH, den Gott der Israeliten. (de)
- La herem (aŭ ĥerem, hebree חרם) estas anatemo. Ĝi estas teoriigita en la biblia Readmono (20, 10-20), ene de la reguloj koncernantaj la militon, diktitaj de Javeo mem al sia popolo. Temas pri voto al ekstermado de iuj paganaj popoloj. "16 Sed al tiuj urboj de tiuj popoloj, kiujn la Eternulo, via Dio, donas al vi kiel posedaĵon, lasu la vivon al neniu animo; 17 sed ekstermu ilin: la Ĥetidojn kaj la Amoridojn, la Kanaanidojn kaj la Perizidojn, la Ĥividojn kaj la Jebusidojn, kiel ordonis al vi la Eternulo, via Dio. (Read 20. 16-17)." (eo)
- Herem or cherem (Hebrew: חרם, ḥērem), as used in the Tanakh, means something given over to the Lord, or under a ban, and sometimes refers to things or persons to be utterly destroyed. The term has been explained in different and sometimes conflicting ways by different scholars. It has been defined as "a mode of secluding, and rendering harmless, anything imperilling the religious life of the nation", or "the total destruction of the enemy and his goods at the conclusion of a campaign", or "uncompromising consecration of property and dedication of the property to God without possibility of recall or redemption". It is translated into Latin as devotio, a word used for human sacrifice, and into Greek as anathema, which was a sacrifice to the Gods. (en)
- Hérem (חרם) es la mayor censura rabínica judía e implica la exclusión de una persona de la comunidad a la que pertenece. Es una forma de rechazo similar a la excomunión en la Iglesia católica. Términos cognados en otras lenguas semíticas son por ejemplo el árabe ḥarām (prohibido, tabú, fuera de los límites, inmoral) o el término etíope `irm (maldito). Algunos de los casos más famosos de cherem son los del filósofo del siglo XVII Baruch Spinoza y el de León Trotski en 1918. El nidui es antes del herem, una forma de culpa a través del "forzado" aislamiento espiritual y luego real. (es)
- Le herem (hébreu : חרם) ou cherem est la forme la plus sévère d'exclusion de la communauté juive. C'est une mise au ban de la société juive, présentant de nombreuses similitudes avec l'anathème des Églises catholique et orthodoxe. Cependant, le herem n'est pas décidé sur la base d'une déviance des idées mais sur un comportement fortement nocif pour la communauté pour lequel l'auteur refuse de s'amender. Cet article concernant les Juifs et le judaïsme doit être recyclé (janvier 2010). (fr)
- Il cherem (o ḥērem, in ebraico חרם) è un anatema. Viene originariamente teorizzato in Deuteronomio, 20.10-20, all'interno delle regole di guerra dettate da Yahweh stesso al suo popolo. Si trattava di un voto allo sterminio di alcune popolazioni pagane. Nel versetto successivo, il Signore offre anche la motivazione di questo agire: Il cherem è ripreso anche nei 613 precetti ebraici (613 mitzvòt). In particolare il mitzvòt 231 prescrive: E, nell'edizione del 1936: (it)
- Cherem (hebr חֵרֶם – ‘klątwa’, dziś: ‘bojkot’, ‘ostracyzm’) – kara anatemy nakładana przez sąd rabinacki na osobę, która rażąco naruszyła przykazanie (micwa) lub odmówiła podporządkowania się orzeczeniom prawnym miejscowego rabinatu; najsurowsze klątwy rzucano na denuncjatorów w czasach prześladowań. Do przestępstw przeciw prawu religijnemu, za które grozi kara cheremu, należą: kontynuowanie pracy przed wyprawieniem pochówku zmarłemu, próba obejścia orzeczenia sądu rabinackiego przez odwołanie się do władz państwowych, znieważenie rabina, posiadanie groźnego psa i niezachowywanie stosownych środków bezpieczeństwa, odnoszenie się do kogoś jak do niewolnika, masturbacja, praca w wigilię święta Paschy, nieuzasadnione nałożenie klątwy.Pierwsza wzmianka o cheremie rozumianym jako wykluczenie ze (pl)
- Херем — вища міра засудження в єврейській громаді. Як правило, полягає в повному виключенні єврея з громади. У більш старому розумінні слово означає «заборона» на що-небудь через дорогоцінність, священність (присвячені Богу), або навпаки порочність, зло (огидні перед обличчям Бога).Предмети, присвячені Богу приватними особами і поміщені в храмову скарбницю не могли бути ні викуплені назад посвятителем, ні продані адміністрацією Храму. (uk)
|
