An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The temporal power of the Holy See designates the political and secular influence of the Holy See, the leading of a state by the pope of the Catholic Church, as distinguished from its spiritual and pastoral activity.

Property Value
dbo:abstract
  • És anomenat poder temporal a la influència de poder, tant governamental com polític, que exerceix el Vaticà sobre els pobles, en particular al vicari de Crist o Papa, en contrast amb el seu poder espiritual sobre l'Església catòlica i altres grups també anomenats poder etern. Aquest poder o activitat va comportar a l'estat papal a autogovernar-se, el qual actualment es limita a la Ciutat del Vaticà. En la seva època d'esplendor va arribar a ser un país amb la seva pròpia moneda i legislatura, etc., com qualsevol altra nació del món. Alguns anomenen a aquest estat nacional, governat sota una autoritat religiosa, com "teocràcia", comparant-lo així amb alguns pobles musulmans que viuen també d'una forma teocràtica. Alguns historiadors classifiquen la coronació de Carlemany, l'any 800 com el moment en què l'Església catòlica romana va començar a aplicar una política internacional del poder temporal, conegut també com a Dominium mundi. El poder temporal sempre ha estat discutit en la política, la filosofia i la teologia en les nacions on el Vaticà exerceix aquest poder en diferents graus, aquest poder és aplicat depenent del Papa en qüestió, el temps i les constitucions i el suport popular del poble catòlic romà. La discussió en els cercles polítics, filosòfics i teològics se centra en el fet que aquest poder ha estat mal utilitzat per benefici d'uns, portant així a estar apartat del poder eternal o millor dit allunyant-lo de les doctrines religioses en qüestió. Un exemple de l'ús qüestionable d'aquesta influència de poder sobre el món va ser en l'època de la Inquisició. Per a alguns crítics contemporanis de la inquisició el poder temporal catòlic va ser exercit amb excessiva influència i continuïtat, i així s'allunyava més dels evangelis i la cúria romana. La resposta més popular davant aquest tipus de crítica és que la meta final d'aquesta política és, o era, l'extensió de l'evangeli a tothom. El poder temporal va anar disminuint al llarg del pontificat del Papa Pius IX, durant la segona meitat del segle xix. Quan Pius IX va ser elegit Papa el 1846, un dels seus primers actes va ser atorgar una amnistia a més de 2.000 presos polítics. El novembre de 1848, després de l'assassinat del seu ministre Rossi Pellegrino, Pius IX va fugir de Roma. Durant un míting polític al febrer de 1849, un jove sacerdot romà, l'Abbé Arduini, descriu el poder temporal dels papes com una "mentida històrica, una impostura política, i una immoralitat religiosa". El 9 de febrer de 1849, es va proclamar la República Romana. Posteriorment, la Constitució de la República romana va abolir el poder temporal, tot i que la independència del Papa com a cap de l'Església Catòlica va ser garantida per l'article 8 de la "fondamentali Principi". La llibertat religiosa estava garantida per l'article 7, mentre que la pena de mort va ser abolida per l'article 5, i l'educació pública i gratuïta va ser proporcionades per l'article 8 de la "Titolo I". Formalment, el poder temporal va ser restaurat el 1929 amb el tractat entre l'Estat Vaticà i Itàlia (Concordat), quan el papat va acceptar que no tenia més interessos a Itàlia, el seu veí, i per tant en qualsevol altre país. Per descomptat, la influència del Vaticà II continua sent rellevant i evident, fins i tot ara, i és considerat sobretot com una veu espiritual. Un petit grau de poder temporal persisteix en el govern formal de la Ciutat del Vaticà com un estat independent. (ca)
  • تحدد السلطة الدنيوية للكرسي الرسولي أوالولاية للكرسي الرسولي التأثير السياسي والدنيوي (العلماني) للكرسي الرسولي، أي صلاحية بابا الكنيسة الكاثوليكية، كما يتميز عن النشاط الروحي والرعوي. (ar)
  • Tera Povo de la papoj estas esprimo kutime uzata reference al historia periodo en kiu la Papo estis ankaŭ suvereno de la Papa Ŝtato (aŭ Ŝtato de la Eklezio aŭ Heredaĵo de Sankta Petro). La vorto «tera» (en la itala «temporale» el «tempo») aludas povon sur ĉio kiu situas en la tempo kaj destinita al finiĝo malsame ol la «spirita», kio estas la celo propra de la Eklezio (spirita povo). Kaj aludas ankaŭ al io pasema kaj provizora. Tiu miksiĝo de du povoj en la sama persono necese kreis el si mem miskomprenojn kaj disperdiĝoj el la propra celo, sed fakte kreis foje paradoksajn situaciojn en kiuj la papo kiel ŝtata suvereno rolis politikiste favore aŭ kontraŭ aliaj ŝtatoj uzante ankaŭ «armilojn» spiritajn kiel ekskomunikon kaj interdikton. Kaj por pli sekurigi sendependon de sia ŝtato kaj de sia pastorala ofico, foje la papoj emis plidisetendi sian influon kaj ŝtatajn teritoriojn kun sekvaj varispecaj konfliktoj. Tamen la implicita kaj eksprese volita celo pere de la situacio de la tera povo produktis sian frukton: la sendependo de la papado kaj sekve unuiĝo de la tuta Katolika Eklezio: la Ortodoksa Eklezio, kiu ne havis sian sendependan teritorion, fragmentiĝis laŭlonge de la jarcentoj en diversaj naciaj eklezioj suborditaj al la diversaj ŝtataj aŭtoritatoj. Ankaŭ la Katolika Eklezio, laŭlonge de la jarcentoj, suferis influojn de la diversaj ŝtataj aŭ politikaj povoj: tiukaze oni ekzemplas per tieldirita "Avinjona kapto" de la (14-a jarcento), kiam Klemento la 5-a, franca, kaj liaj posteuloj, decidis establi sian sidejon en Avinjono kaj ties ĉirkaŭurbo, teritorio kiu formale estis aŭtonoma kaj ekestere de la Franca Regno, sed en kiu, fakte, la franca reĝo povis facile praktiki sian influojn sur la decidoj de la papado. (eo)
  • Botere tenporala aita santu batek Vatikano hiritik duen botere politiko eta gubernamentala da, nahiz eta hiri honetako beste agintari batzuen boterea izendatzeko ere erabil daitekeen. Botere tenporala deritzo ez delako betierekoa, hau da, ez delako botere izpirituala bezala, Eliza Katolikoaren gain egiten dena. Botere tenporal horren ondorioz aita santuen lurraldeak egon daitezke, gaur egun Vatikano Hirira mugatua, baina aitzina Aita Santuen Lurraldeak bezalako estatu oso batekin. Garai hartan txanpon eta legelaritza propioa zuten, beste mundu estatuek bezala. Batzuen ustez estatu hauei teokrazia deitu behar zaie. Historialari batzuen iritziz Karlomagnoren koroatzea, 800ean, Eliza Katolikoaren botere tenporalaren internazionalizazioa izan zen. Botere tenporalak politika internazionala ere egiten du, estatuak kristauak izan edo ez. Arrazoi praktikoak direla eta, 1870eko irailaren 20an aita santuaren botere tenporala amaitu egin zen, Erroman sartu eta Risorgimento izeneko mugimenduarekin bukatu zenean. Formalki 1929ko Letrango Tratatuan bukatu zen, Vatikano Hiria eta Italiaren arteko konkordatoa sinatu zenean. (eu)
  • Se llama poder temporal a la influencia de poder, tanto gubernamental como político, que ejerce la Santa Sede sobre los pueblos, en particular al vicario de Cristo o Papa, en contraste con su sobre la Iglesia católica y otros grupos también llamado . Este poder o actividad trajo consigo el estado papal autogobernable, el cual actualmente se limita a la Ciudad del Vaticano. En su época de esplendor llegó a ser un país con su propia moneda y legislatura, etc., a la par de cualquier otra nación del mundo. Algunos llaman a este estado nacional, gobernado bajo una autoridad religiosa, como «teocracia», comparándose así con algunos pueblos musulmanes que viven también una forma de teocracia. Algunos historiadores clasifican la coronación de Carlomagno, en el año 800, como el momento en que la Iglesia católica comenzó a aplicar una política internacional del poder temporal. El poder temporal siempre ha sido discutido en la política, la filosofía y la teología en las naciones donde la Santa Sede ejerce este poder en diferentes grados, siendo que este poder es aplicado dependiendo del Papa en cuestión, el tiempo y las constituciones y el apoyo popular del pueblo católico. La discusión en los círculos políticos, filosóficos y teológicos se centra en que este poder ha sido mal usado para beneficio de unos, llevándolo así a estar apartado del poder eternal o mejor dicho alejándolo de las doctrinas religiosas en cuestión. Un ejemplo del uso cuestionable de esta influencia de poder sobre el mundo fue en la época de la Inquisición. Para algunos críticos,[¿quién?] en la época de la inquisición el poder temporal católico fue ejercido con mayor influencia, y así se alejaba más de los evangelios y la Curia Romana. La respuesta más popular ante este tipo de crítica es que la meta final de esta política es, o era, la extensión del evangelio a todo el mundo. Por razones prácticas, o bien de realpolitik, el poder temporal del Papa acabó el 20 de septiembre de 1870 cuando el ejército italiano entró en Roma y completó el movimiento histórico llamado Risorgimento.​ Formalmente, el poder temporal volvió a aparecer en 1929 con el Tratado de Letrán que declara el territorio de la Santa Sede como estado independiente, y establece la coexistencia de la Ciudad del Vaticano e Italia (el concordato). (es)
  • Kekuasaan temporal dari para Paus adalah aktivitas pemerintahan politik dan sekuler dari para Paus Gereja Katolik Roma, yang terpisah dari aktivitas spiritual dan pastoral mereka. (in)
  • The temporal power of the Holy See designates the political and secular influence of the Holy See, the leading of a state by the pope of the Catholic Church, as distinguished from its spiritual and pastoral activity. (en)
  • L'espressione potere temporale si usa di solito in riferimento al periodo storico in cui il Papa, oltre ad essere sommo pontefice della Chiesa cattolica, è stato anche sovrano dello Stato Pontificio (752-1870). Il termine "temporale" indica il governo degli uomini (oggi definito "potere politico"). Il termine viene spesso giustapposto al potere spirituale, ovvero governo delle anime. (it)
  • Designa-se por poder temporal a influência de poder, tanto de governação como político, que exerce o Vaticano sobre as pessoas, em especial o poder do Vigário de Cristo - o Papa - em contraste com o seu poder espiritual sobre a Igreja Católica e outros grupos, também chamado de . Este poder ou actividade permitiu o autogoverno dos Estados Pontifícios, que actualmente se limitam ao Estado do Vaticano. No seu apogeu, os Estados Pontifícios tornaram-se um Estado com a sua própria moeda e legislatura, em pé de igualdade com qualquer outra nação da Europa. Há quem chame este estado nacional, governado por uma autoridade religiosa, uma "teocracia", comparando-se assim com alguns regimes islâmicos que vivem também uma forma de teocracia. Alguns historiadores classificam a coroação de Carlos Magno, em 800, como o momento no qual a Igreja Católica começou a implementar uma política internacional do poder temporal. O poder temporal sempre foi discutido em política, filosofia e teologia, sobretudo nos países onde o Vaticano exerce esse poder em vários graus, sendo que este poder é aplicado de formas distintas que variam com a personalidade do Papa, o contexto histórico internacional, e o apoio popular do povo católico. Um exemplo do uso questionável dessa influência do poder sobre o mundo deu-se na época da Inquisição. Para alguns críticos, na época da Inquisição Católica, o poder temporal era exercido com mais influência e, portanto, estava mais distante dos Evangelhos e da Cúria Romana. A resposta mais popular a esse tipo de crítica é que o objetivo final dessa política é, ou foi, a extensão do Evangelho a todos os povos. Por razões práticas, de Realpolitik, o poder temporal do Papa terminou em 20 de setembro de 1870, quando o exército italiano entrou em Roma e completou o movimento denominado Risorgimento. Formalmente, o poder temporal terminou em 1929 com o Tratado de Latrão que estabeleceu a convivência da Cidade do Vaticano com a Itália. (pt)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 92913 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 12508 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1123415264 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdf:type
rdfs:comment
  • تحدد السلطة الدنيوية للكرسي الرسولي أوالولاية للكرسي الرسولي التأثير السياسي والدنيوي (العلماني) للكرسي الرسولي، أي صلاحية بابا الكنيسة الكاثوليكية، كما يتميز عن النشاط الروحي والرعوي. (ar)
  • Kekuasaan temporal dari para Paus adalah aktivitas pemerintahan politik dan sekuler dari para Paus Gereja Katolik Roma, yang terpisah dari aktivitas spiritual dan pastoral mereka. (in)
  • The temporal power of the Holy See designates the political and secular influence of the Holy See, the leading of a state by the pope of the Catholic Church, as distinguished from its spiritual and pastoral activity. (en)
  • L'espressione potere temporale si usa di solito in riferimento al periodo storico in cui il Papa, oltre ad essere sommo pontefice della Chiesa cattolica, è stato anche sovrano dello Stato Pontificio (752-1870). Il termine "temporale" indica il governo degli uomini (oggi definito "potere politico"). Il termine viene spesso giustapposto al potere spirituale, ovvero governo delle anime. (it)
  • És anomenat poder temporal a la influència de poder, tant governamental com polític, que exerceix el Vaticà sobre els pobles, en particular al vicari de Crist o Papa, en contrast amb el seu poder espiritual sobre l'Església catòlica i altres grups també anomenats poder etern. Alguns historiadors classifiquen la coronació de Carlemany, l'any 800 com el moment en què l'Església catòlica romana va començar a aplicar una política internacional del poder temporal, conegut també com a Dominium mundi. (ca)
  • Tera Povo de la papoj estas esprimo kutime uzata reference al historia periodo en kiu la Papo estis ankaŭ suvereno de la Papa Ŝtato (aŭ Ŝtato de la Eklezio aŭ Heredaĵo de Sankta Petro). La vorto «tera» (en la itala «temporale» el «tempo») aludas povon sur ĉio kiu situas en la tempo kaj destinita al finiĝo malsame ol la «spirita», kio estas la celo propra de la Eklezio (spirita povo). Kaj aludas ankaŭ al io pasema kaj provizora. (eo)
  • Botere tenporala aita santu batek Vatikano hiritik duen botere politiko eta gubernamentala da, nahiz eta hiri honetako beste agintari batzuen boterea izendatzeko ere erabil daitekeen. Botere tenporala deritzo ez delako betierekoa, hau da, ez delako botere izpirituala bezala, Eliza Katolikoaren gain egiten dena. (eu)
  • Se llama poder temporal a la influencia de poder, tanto gubernamental como político, que ejerce la Santa Sede sobre los pueblos, en particular al vicario de Cristo o Papa, en contraste con su sobre la Iglesia católica y otros grupos también llamado . Algunos historiadores clasifican la coronación de Carlomagno, en el año 800, como el momento en que la Iglesia católica comenzó a aplicar una política internacional del poder temporal. (es)
  • Designa-se por poder temporal a influência de poder, tanto de governação como político, que exerce o Vaticano sobre as pessoas, em especial o poder do Vigário de Cristo - o Papa - em contraste com o seu poder espiritual sobre a Igreja Católica e outros grupos, também chamado de . Alguns historiadores classificam a coroação de Carlos Magno, em 800, como o momento no qual a Igreja Católica começou a implementar uma política internacional do poder temporal. (pt)
rdfs:label
  • السلطة الدنيوية للكرسي الرسولي (ar)
  • Poder temporal (ca)
  • Tera povo de la papoj (eo)
  • Poder temporal (es)
  • Botere tenporal (eu)
  • Kekuasaan temporal Takhta Suci (in)
  • Potere temporale (it)
  • Poder temporal (pt)
  • Temporal power of the Holy See (en)
rdfs:seeAlso
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is rdfs:seeAlso of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License